یک قاب سیاه و سفید گاهی خوش رنگترین احوالات زندگی را به تصویر می کشد. داستان پدر و پسر را.
بچه که بود پدرش را از دست می دهد از همان بچگیش بجای کودکی با کارگری
کردن شروع می کند به ساختن زندگی و آینده خود و با کارگری بزرگ می شود و
می شود اوستای آهن کار، جوشکار و آلومینیوم کار. خانواده، مادر، برادر و
اطرافیانش را سرپرستی می کند و می رسد به امروز.
امروز با کارگری و
نانوایی بچه هایش را بزرگ کرده، هر چند با آزارهای پسری چون من زندگیش فراز
و فرود های زیادی داشته اما با شرافت و با وجدان کار و زندگی کرده است. بچه ها از این خصوصیات پدر بی بهره نبوده اند هر چند هر انسانی خطا و اشتباه می کند.
گاهی دشواری های زندگی باعث می شود پدر را برنجانم و بعد از آن خودم نیز
می رنجم و غصه دار می شوم برای پدری که به معنای واقعی کلمه پدر و ستون
زندگی است.
یقین پیدا کرده ام که فقط پدر می تواند برای فرزندش پدری کند هر چند فرزند رسم فرزندی را به جا نیآورد.
#سید_احمد_رونقی
یقین پیدا کرده ام که فقط پدر می تواند برای فرزندش پدری کند هر چند فرزند رسم فرزندی را به جا نیآورد.
#سید_احمد_رونقی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
با درود،
از اینکه نظر خود را با من در میان میگذارید سپاسگزارم.
با مهر
حسین