مامور لباس شخصی که به‌زور ۲۵ سالش می‌شد، داد می‌زد «گه می‌خوره هر کی اینجا شعار بده»، جولان می‌داد و جولان می‌دادند و هل من مبارز می‌طلبیدند، حرف بزنید، شعار بدید، اعتراض کنید، می‌گیریم و می‌بریم.
بکتاش مراسم چهلم تو بود، بیش از تعداد عزاداران و دوستانت، ماموران لباس شخصی، یگان و پلیس بود، داشتند فیلم و عکس شرکت‌کنندگان در مراسم را می‌گرفتند؛ آقای رسول‌اف مامور لباس شخصی را حین عکاسی دید و اعتراض کرد و می‌گفت: «بیا خوب عکس بگیر، بیا خوب فیلم بگیر، میخوای بگم من کیم؟ و...»، مامور ترسید و عقب نشست!
اولین شعار که سرداده شد «مرگ‌بر ظالمین، درود بر آبتین»، حمله کردند، چند نفر را گرفتند می‌خواستند ببرند، مردم نگذاشتند، آقای محمد رسول‌اف کنار تعدادی دیگر دوید و یقه ماموران را گرفت، گفت «ول کنید کجا می‌برید»، بازداشتی‌های اول را همان‌جا آزاد کردند، اما به اینجا ختم نشد، کمی که گذشت، حمله کردند، گرفتند و بردند! تعدادی را بازداشت کردند و گوشی تعدادی دیگری را گرفتند!
به پشتوانه تفنگ و باتون، به پشتوانه قدرت حاکم، سانسور می‌کنند، بازداشت و زندانی می‌کنند، می‌تازند، قلدری می‌کنند.
صریح و بی‌شرمانه می‌گویند: حرف بزنید، شعار بدهید، اعتراض کنید خفه می‌کنیم.
به مزار بکتاش بی‌حرمتی کردند، مریم همسر بکتاش اشک می‌ریخت و فریاد می‌زد:«شما نباید به بکتاش بی‌احترامی کنید» تعدادی را بازداشت کرده بودند می‌گفتند مراسم را تمام کنید تا آنها را آزاد کنیم، برای ختم مراسم گروگان گرفته بودند، مامور دیگری به آن مامور که داد می‌زد «گه می‌خوره هر کی اینجا شعار بده» می‌گفت :«حاجی حواست باشه داریم فیلم می‌گیریم».
بکتاش، تو را در زندان به‌قتل رساندند و کشتند، سرخاکت حمله کردند، دوستان و عزادارانت را گرفتند و بردند و خفه کردند! کاری که تمام این ۴۳ سال کرده‌اند! اما آیا سیاست «النصر بالرعب» همیشه میتواند صدای حذف‌شدگان و ستم‌دیدگان را خفه کند؟ آیا با وحشت و ترساندن، با سرکوب، کشتن و زندان همیشه می‌توان پیروز و فاتح ماند؟
بکتاش جان؛ و هنوز مرده‌ی تو بسیاری را می‌ترساند...
.JPG)
