| 1 نظر ]
وقتي دلتنگم، جهان، زنداني مي‏شود...
وفتي دلتنگم، اتاقم، قفسي مي‏شود...
وقتي دلتنگم، شنيدن صدايت، شوق پرواز را در بالهايي بي‏رمق بيدار مي‏كند؛
چه تقلاي اميدواركنده‏اي....
همواره، بيش از آنكهعشق مي‏ورزم،دلتنگ مي‏شوم....
سراغت را مي‏گيرم مهربان...

1 نظر

Sadegh Jam گفت... @ ۹:۲۱ بعدازظهر, فروردین ۰۴, ۱۳۸۵

اگر آنها که همدم دلتنگی هایمان هستند، نبودند، جهان چقدر وحشتناک میشد...

ارسال یک نظر

با درود،
از اینکه نظر خود را با من در میان می‌گذارید سپاس‌گزارم.
با مهر
حسین