زندگی با چشمان بسته

رهرو آن نیست که گه تند و گهی خسته رود
رهرو آن نیست که آهسته و پیوسته رود

رهرو آن است که گاهی بنشیند، نرود
تا ببیند که چه رفتست و چه باید برود

سالها پیش (سال 89) وقتی در بازداشت بودم قرار بود با 300 میلیون وثیقه تا زمان دادگاه آزاد شوم اما خبری غیرواقعی در خصوص من باعث شد به صورت غیرقانونی قرار وثیقه من به قرار بازداشت طولانی مدتی تبدیل شود که تا به امروز هم درگیر آن بوده و هستم و گویا خواهم بود. آن روزها همه چیز را جمع کرده بودم صدایم کردند و گفتند آزادی،حس رهایی خوشحالم کرد ولی بعد از چند ساعت معطل شدن من را به سلول بازگردانند و گفتند خبری از آزادی نیست. برایم قابل درک نبود انگار هیچ چیز را نمی دیدم در آن موقعیت نفس کشیدن هم برایم سخت بود.

این را گفتم تا بگویم گاهی شور و شوق و بدون فکر و منطق عمل کردن می تواند عواقب سنگینی برای خودمان و دیگران داشته باشد. این روزها #جعفر_عظیم_زاده عزیز در اعتصاب غذاست و حالش خوب نیست من هم این را می دانم از حقوق انسانی او دفاع کرده ام و آزادی را حق او دانسته ام همانطور که حق خودم می دانم. و می دانم چند روزی است که با مرخصی او موافقت و کارها برای بیرون آمدنش انجام شده است. با علم به این قضیه و تجربه های که داشته ام درک کردم که طی روزهای گذشته کمی آرامش و با منطق پیش رفتن در مورد جعفر عزیز می توانست بهتر جواب دهد و شاید تا به امروز به مرخصی آمده بود.

سخن واضح است و روی سخنم با دوستانی است که با نیتی صادقانه اعتراض می کنند اما باید بدانیم برخی از افراد که گاهی نقاب دفاع از حقوق بشر و زندانی سیاسی را بر چهره می زنند این اعمال را در راستای منافع خود انجام می دهند. برای این دوستان نه جان جعفر عزیز مهم است و نه جان حسین و نه صدها زندانی و انسان دیگر.آنها سوژه ای می خواهند برای خبر نوشتن و تیتری می خواهند برای دریافت حقوق خود. در نگاه من محمود بهشتی، محمد صدیق کبودوند، جعفرعظیم زاده، محمد امین هادوی،ریحانه طباطبایی، اکبر امینی، یاشار دارالشفا، مهدی و حسین رجبیان، محمد حسین نجفی، واحد خلوصی، نوید خانجانی، نرگس محمدی و ... و ده ها نفر دیگر هم بغض و همدرد هستند آنها را می فهمم درد خانواده هایشان را درک می کنم اما نمی توانم با خودخواهی گاه برای رضایت خاطر خودم و گاه برای اهدافم باری اضافه بر دوش این افراد که شاید اسم بسیاری از آنها را تا به امروز حتی نشنیده باشید باشم.


بُعد دیگر قضیه این است که پدرم و مادرم از من انتظار آرامش دارند و آیا من باید با خودخواهی خودم پدر و مادری را که هفت سال است بدترین برخوردها را دیده اند و رنج ها و سختی های زیادی را تحمل کرده اند آزار بدهم؟ پدر، مادر، خواهر و برادر و گاه دوستان و اطرافیان من حق ندارند چند صباحی با آرامش زندگی کنند؟ روی انتقاد را به سمت دوستانی بگیرم که هم صنف جعفر عظیم زاده هستند و خود را پرچم دار فعالان کارگری می دانند و پس از آزادی از زندان سکوت اختیار کرده اند؛ به محمود بهشتی، اسماعیل عبدی، رسول بداقی و معلمان عزیز باید درود فرستاد که بی ادعا از حقوق انسان ها دفاع می کنند و لب به گله نمی گشایند. زندگی را باید با نگاهی وسیع نگریست زندگی با چشمان بسته مطلوب من نیست.

شعر از حسن سلطانی